Ήταν 28 Αυγούστου - θυμάμαι σαν χθές την ημέρα αυτή, γιατί ήταν η μέρα που άλλαξε τη ζωή μου. Μόλις είχα γίνει 17 χρονών. Ήταν μια καυτή νύχτα του καλοκαιριού, και την περνούσα με την οικογένεια μου, όταν ένας σκυλάκος εμφάνισε ξαφνικά το κεφάλι του στο παραθυράκι της εξώπορτας του σπιτιού μου. Το παρατήρησα με την άκρη του ματιού μου, και μέχρι να γυρίσω είχε εξαφανιστεί.
Ήταν ξυλοκοπημένος άσχημα, είχε χτυπηθεί μέχρι το κόκαλο, και ήταν εξαιρετικά υποσιτίσμένος. Ο θείος μου μου είπε ότι θα έπρεπε να τον μεταφέρουν στον κτηνίατρο για ευθανασία, για να γλυτώσει από τη δυστυχία του. Αλλά εγώ είδα κάτι στα μάτια του - και αμέσως κατάλαβα ότι ήταν μαχητής. Επίσης είδα ότι χρειάζεται αγάπη. Και έτσι τον ερωτεύτηκα. Ήταν ένας ψηλός, γεροδεμένος ημίαιμος λυκοσκυλάκος- και ήταν όσο χαριτωμένος που πιο πολύ δεν πήγαινε!
Πάντοτε ήθελα έναν δικό μου σκύλο. Οι μητέρα μου και ο πατριός μου δεν ήθελαν άλλο σκύλο στο σπίτι ( εφόσον ήδη είχαν ένα Poodle ). Δεν μπόρεσαν όμων να αντισταθούν, όταν κατάλαβαν πόσο πολύ τον αγαπούσα, και πόσο πολύ με αγαπούσε και αυτός.
Ο κτηνίατρος μας, όταν τον πήγαμε, μας είπε ότι είχε κακοποιηθεί, και όπως ανέφερε, με πολύ δειλό τρόπο, αφού οι άνθρωποι που τον κακοποίησαν κρατούσαν αιχμηρά αντικείμενα και τον χτύπησαν πολύ. Αυτός ήταν ένας λόγος που για καιρό έδειχνε αρκετή δυσπιστία σε ξένους ανθρώπους. Απο τότε και στο εξής, γίναμε αχώριστοι. Ήταν ο καλύτερος μου φίλος και σύντροφος ψυχής. Πέρασα μαζί του όλη την εφηβεία μου, και ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου, με ένα γλείψιμο και μια πατουσιά να με παρηγορήσει. Δεν έφυγε ποτέ από το πλάι μου.
Η οικογένειά συχνά αναφέρει το πόσο με νοιάζεται και με προστατεύει. Συχνό αστείο είναι ότι είναι χαρούμενος μόνο όταν είμαι σπίτι, και όσες ώρες λείπω κοιμάται. Ζει μόνο για να είναι μαζί μου. Δεν αισθάνθηκα ποτέ φοβισμένη να πάει κάπου το βράδυ, όταν ήταν μαζί μου. Δεν ένιωσα ποτέ μοναξιά όταν μετακόμισα για πρώτη φορά μόνη μου σε δικό μου διαμέρισμα ( μαζί του φυσικά) . Κρατήσαμε ο ένας τον άλλον ασφαλή. Δεν είχα ξανανιώσει ποτέ μου τόσο κοντά με ένα σκύλο. Νιώθω ευλογημένη που ήρθε κοντά μου. Κάποιοι μπορεί να λένε ότι τον έσωσα, αλλά εγώ πάντα λέω ότι αυτός με έσωσε. Υποθέτω, το πιο σωστό, είναι να λέμε ότι έσωσε ο ένας τον άλλον.
Αριάννα & Lucky <3