Είσοδος Μέλους

Παρασκευή, 30 Οκτωβρίου 2015 13:19

Ένας μικρός ήρωας της ζωής ψάχνει την παντοτινή του οικογένεια

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(5 ψήφοι)

Μιλάει γι’ αυτόν με απίστευτη τρυφερότητα και η φωνή της σπάει κάθε φορά που εξιστορεί την ημέρα της διάσωσης του. Τη συγκίνηση της διαδέχεται μια απίστευτη χαρά καθώς κέρδισε τη μάχη μ’ ένα ακόμη απελπισμένο από την εγκατάλειψη πλάσμα. Η Εύη Χατζηδάκη, μοιράζεται μαζί μας την ιστορία του Όλιβερ της, του μικρού της ήρωα όπως τον αποκαλεί, με την ελπίδα ότι ο φιλαράκος της θα βρει τον δικό του άνθρωπο που θα πορευτεί μαζί του για μια ολόκληρη ζωή.

Γράφει η κα Εύη Χατζηδάκη για τις "Ιστορίες Αδέσποτων"

Τον Ιούνιο του ΄14 πρωτοάκουσα για ένα σκυλί φάντασμα που κινείται στις παρυφές των Σπάτων προς το αεροδρόμιο. Τον περασμένο Σεπτέμβριο καθώς οδηγούσα, είδα το πιο σκελετωμένο, το πιο άρρωστο, το πιο ετοιμοθάνατο σκυλί που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Ένα σκυλάκι που απορείς πως καταφέρνει ακόμη να ζει. Ένας γκρίζος παραμορφωμένος σκελετός πέρασε σαν σκιά από μπροστά μου και χάθηκε στον παρακείμενο λόφο.

Είχα το kit διάσωσης μαζί μου, δηλαδή κονσέρβες, φίμωτρα, γάντια, λουριά. Χωρίς δεύτερη σκέψη έβαλα γρήγορα την τροφή στο πιάτο. Πρόσθεσα λίγο ηρεμιστικό και από απόσταση άρχισα να τον ακολουθώ. Σ’ ένα άνοιγμα ακούμπησα κάτω το φαγητό και απομακρύνθηκα σε σημείο που να τον βλέπω. Ήταν πάρα πολύ πεινασμένος. Πλησίασε δειλά-δειλά και το καταβρόχθισε. Μετά παραπατώντας προχώρησε προς τα πάνω. Προς το βουνό. Εξακολούθησα να τον ακολουθώ και κάποια στιγμή αδύναμος να συνεχίσει κούρνιασε σε κάτι χαλάσματα. Όταν όμως τον πλησίασα, αυτός σηκώθηκε κι έφυγε, μιας και ο φόβος του ήταν μεγαλύτερος από την αδυναμία του.

Τηλεφώνησα σε κάποιες ομάδες εθελοντών που συνεργαζόμαστε εδώ και καιρό. Ευτυχώς μπορούσαν κι ήρθαν να βοηθήσουν. Σπάσαμε κάτι πόρτες που ήταν εκεί πέρα για να τις χρησιμοποιήσουμε ως φορείο. Του περάσαμε έναν οδηγό στο λαιμό. Του βάλαμε και φίμωτρο γιατί παρότι ήταν ναρκωμένος όταν τον πλησιάζαμε αυτός αγρίευε, γινόταν επιθετικός, θα μας δάγκωνε.

Ήταν σαν να προσπαθούσες να πιάσεις ένα χιονάνθρωπο με λουρί

Να τον πάρουμε με το λουρί δεν γινόταν. Αυτό που μου έκανε εντύπωση και δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου είναι ότι όταν του βάλαμε τον οδηγό γύρω από το λαιμό του για να τον βάλουμε πάνω σ’ αυτό το πρόχειρο φορείο, σκόρπαγε το δέρμα του. Σκόρπαγε το σκυλί. Ήταν σαν να προσπαθούσες να πιάσεις έναν χιονάνθρωπο με λουρί. Τόσο άρρωστος ήτανε!

Με προσεκτικές κινήσεις τυλίξαμε τον σκυλάκο σε μία πετσέτα. Τον βάλαμε στο αυτοκίνητο ενός μέλους της ομάδας και τον μεταφέραμε στο πλησιέστερο νοσοκομείο ζώων.

Μετά από 48 ώρες βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Καλααζάρ 1/1600. Νορβηγική ψώρα, μια μορφή σαρκοκοπτικής ψώρας, είχε καταλάβει όλο το είναι του ζώου και όλοι οι αιματολογικοί δείκτες «στα πατώματα». Και η έκπληξη! Αυτό το σκυλί… που όταν το είδα σκέφτηκα «ας του δώσουμε μια ζεστή γωνίτσα να περάσει το λίγο χρόνο ζωής που του απομένει, με φαγητό κι αγάπη» είναι μόλις ενός έτους!!! ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ!!! Πρόλαβε ο «πολιτισμός» μας να καταστρέψει αυτό το ζώο σε ένα χρόνο! Ένας χρόνος χρειάστηκε από την ημέρα που γεννήθηκε να καταντήσει σ’ αυτή την τραγική κατάσταση. Ο πολιτισμός μας και η αδιαφορία μας! Ο πολιτισμός μας μέσα σε εισαγωγικά και η αδιαφορία μας χωρίς εισαγωγικά.

Πήγαινα σχεδόν καθημερινά στο νοσοκομείο με κοτοπουλάκι και κρεατάκια. Όταν έβλεπε ανθρώπους φοβόταν πάρα πολύ. Κούρνιαζε σε μια γωνιά του κλουβιού του κι έτρεμε. Όμως απ’ την άλλη ήταν το δέλεαρ του φαγητού. Οπότε πλησίαζε προς τα κάγκελα για να του δώσω τροφή. Μια μέρα λοιπόν, από τις πρώτες της νοσηλείας του, αποφάσισα ότι έπρεπε με κάποιον τρόπο να τον αγγίξω. Έτσι έβαλα το δάχτυλο μου μέσα στο κλουβί του, παρά το γεγονός ότι την ημέρα που τον διασώσαμε ήταν επιθετικός μαζί μας. Και όχι αδίκως με τόση κακοποίηση που βίωσε στο κορμί και στη ψυχή του. Έβαλα λοιπόν το δάχτυλο μου μέσα στο κλουβί του, κι όταν τον ακούμπησα ο Όλιβερ τραντάχτηκε ολόκληρος σαν να τον χτύπησε κομμένο καλώδιο με ηλεκτρικό ρεύμα. Σοκαρίστηκε πολύ…

Έμεινε στο νοσοκομείο έναν ολόκληρο μήνα. Η υγεία του βελτιώθηκε ραγδαία και όλη του η επιθετικότητα μετατράπηκε σε φοβία. Γιατί αυτά τα δυο είναι λίγο συγκοινωνούντα δοχεία.

Έγινε μεγάλος αγώνας μέχρι να καταφέρω να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου. Να τον φιλάω, να του χαϊδεύω με τις ώρες το κεφάλι, τα αφτιά και το σώμα κι αυτός να δέχεται την αγάπη μου με πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη. Απαιτήθηκε αρκετός καιρό για να πάψει ο Όλιβερ να με βλέπει σαν φαγητό αλλά σαν μια πηγή αγάπης και ασφάλειας.

Yπάρχουν κι αυτοί που τον αγαπάνε

Μέχρι το τελευταίο βράδυ της νοσηλείας του στο νοσοκομείο, ο Όλιβερ αρνιόταν να βγει από το κλουβάκι του. Του άνοιγα το πορτάκι και του έφτιαχνα διαδρόμους με κομματάκια κοτόπουλο. Μόνο τότε εγκατέλειπε το κλουβάκι του κι ακολουθούσε δειλά – δειλά την τροφή, απολαμβάνοντας την ταυτόχρονα. Κι έτσι με πλησίαζε. Εκείνο όμως το τελευταίο βράδυ στο νοσοκομείο, μόλις ο κτηνίατρος του άνοιξε το κλουβί του, και με είδε να τον περιμένω, πήδηξε έξω κι ήρθε κοντά μου με πολύ μεγάλη χαρά και κουνήματα ουράς, χωρίς να ψάχνει για φαγητό.

Κατάλαβε πια ότι εκτός από τους ανθρώπους που του πετάνε πέτρες υπάρχουν κι αυτοί που τον αγαπάνε, τον φροντίζουν, τον χαϊδεύουν.

Μετά περάσαμε κάποια μεγάλα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Βρήκαμε μια πολύ καλή φιλοξενία, η οποία ακυρώθηκε την παραμονή της εξόδου του από το νοσοκομείο στις 2 τη νύχτα. Καθώς επίσης και μία πολύ καλή υιοθεσία που για λόγους υγείας η οικογένεια δεν τον δέχτηκε. Τον φοβήθηκε. Κι ήταν μια εξαιρετική κοπέλα αυτή που τον ήθελε, αλλά η οικογένεια της είχε διαφορετική άποψη γι’ αυτή την υιοθεσία. Όλα αυτά είναι καταθέση ψυχής που σε ανεβάζουν στον ουρανό πιστεύοντας ότι βρήκε ένα σπιτάκι και μετά πέφτεις από ψηλά. Πραγματικά ψυχοφθόρες καταστάσεις!

Ένα παντοτινό σπιτάκι για τον Όλιβερ μου

Τελικά, κάπου αλλού ο θάνατος ενός σκύλου σήμανε ένα σπίτι φιλοξενίας για τον Όλιβερ. Εκεί βρίσκεται τώρα, σε πολύ καλά και έμπειρα χέρια. Έχει γίνει πολύ όμορφος. Είναι πολύ καλός. Αν και πάντα ήταν καλός. Εμείς δεν το είχαμε καταλάβει. Τώρα ψάχνουμε ένα μόνιμο σπιτάκι. Πάρα πολύς κόσμος τον ζητάει από το εξωτερικό, κι αυτό είναι λίγο ντροπή για την χώρα μας.

Δεν ξέρω αν θέλω να τον υποβάλω στην ταλαιπωρία ενός πολύωρου ταξιδιού και το ενδεχόμενο της καραντίνας. Δεν ξέρω αν θα αντέξω να μην τον ξαναδώ ποτέ. Έτσι γράφω στις “Ιστορίες Αδέσποτων” την δική του ιστορία, ελπίζοντας ότι κάπου βρίσκεται ο άνθρωπός του, που θα την διαβάσει, θα σκυρτίσει η καρδιά του, θα θελήσει να τον συναντήσει και θα ζητήσει να τον κάνει σύντροφο ζωής. Κι αυτός ο άνθρωπος θα έχει δίπλα του έναν μικρό ήρωα και δυο βελούδινα ματάκια που θα τον κοιτάζουν για πάντα με ευγνωμοσύνη. Όποιος ενδιαφέρεται για τον Όλιβερ μου, τον σκυλάκο της καρδιάς μου, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου στο 6944 50 24 50. Σας ευχαριστώ από καρδιάς κι ο Όλιβερ σας κουνάει την ουρίτσα του...

Πηγή: istoriesadespoton.gr