Ο Φαντομάς, με τα πανέμορφα γαλάζια μάτια, βρέθηκε ένα βήμα πριν από το θάνατο. Άρρωστος, σκελετωμένος και με το κορμί του γεμάτο μολυσμένες πληγές περιφερόταν στο Στρατώνι Χαλκιδικής, άγνωστο για πόσο καιρό. Η κλινική του κατάσταση σόκαρε ακόμη και τους κτηνιάτρους της Κτηνιατρικής Κλινικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που απόρησαν το πώς κατάφερε αυτό το δύστυχο πλάσμα να επιβιώσει στο δρόμο.
Η αγάπη και η φροντίδα έφεραν ξανά πίσω στη ζωή τον Φαντομά και τον μεταμόρφωσαν σ’ έναν πανέμορφο σκυλάκο που είναι έτοιμος να βρει τη δική του οικογένεια. Η εθελόντρια και μέλος του ΔΣ του Καταφυγίου Ζώων – Animal Refuge Ντόλυ Χατζημανώλη μιλά με λόγια καρδιάς για τον Φαντομά, που όπως λέει, αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα μέσα από το οποίο αντλούμε το μήνυμα ότι πρέπει να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία σ΄ ένα βαριά άρρωστο πλάσμα έστω κι αν φαίνεται στην αρχή μια χαμένη υπόθεση.
Γράφει για τις “Ιστορίες Αδέσποτων” η κα Ντόλυ Χατζημανώλη, εθελόντρια και μέλος του ΔΣ του Καταφυγίου Ζώων – Animal Refuge
Το καλοκαίρι του 2014, ένα σκυλί - φάντασμα τριγύριζε στην Χαλκιδική κυριολεκτικά σε άθλια κατάσταση. Μια φιλόζωη που έκανε συχνά τη διαδρομή προς Χαλκιδική, τον είδε για πρώτη φορά τον Ιούνιο, έξω από την Ολυμπιάδα, σε κάπως καλύτερη κατάσταση, αλλά δεν μπορούσε να τον πιάσει για να τον βοηθήσει. Τον ξαναείδε τον Ιούλιο αλλά και τότε ήταν πολύ φοβισμένος. Έτρωγε με λαιμαργία το φαγητό που του έβαζε αλλά απομακρυνόταν όταν τον πλησίαζε. Ο μικρός ονομάστηκε Φαντομάς καθώς εμφανιζόταν και εξαφανιζόταν ως δια μαγείας τόσο καιρό, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που θέλησαν να τον περισυλλέξουν, να μην μπορούν να τον εντοπίσουν.
Λίγο καιρό αργότερα η Αλίκη Καρατζά είδε τον Φαντομά σε πολύ άσχημη πια κατάσταση. Αρωγός της στην προσπάθεια διάσωσης του σκυλάκου ήταν η Βιβή Ντούμα, η οποία από την Αθήνα προσπαθούσε συνεχώς να βρεθεί λύση στο θέμα της μεταφοράς και της ιατρικής του εξέτασης. Μετά από πολλές προσπάθειες, η Αλίκη με τη βοήθεια της οικογένειας της, κατάφερε τελικά να πιάσει τον Φαντομά και μαζί με την Αφροδίτη Ζαφειριάδου τον μετέφεραν στην Κτηνιατρική Κλινική του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια τον αναλάβαμε εμείς στο Καταφύγιο Ζωων - Animal Refuge.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχαμε δει μόνο τις φωτογραφίες του που μας είχε στείλει η Αλίκη και η Βιβή για να μας ρωτήσουν αν μπορούμε να βοηθήσουμε. Η πραγματικότητα όμως μας σόκαρε. Όταν είδαμε τον Φαντομά, εκείνη την πρώτη φορά, η αλήθεια είναι ότι δεν πιστέψαμε πως αυτό το ζώο θα τα καταφέρει. Παρόλο που έχουμε δει άπειρα ζώα σε άθλια κατάσταση κατά τις διασώσεις μας τόσα χρόνια τώρα.
Ποια ήταν η εικόνα που αντικρίσαμε; Ήταν ένας σκελετός γεμάτο με μολυσμένες πληγές και τρύπες στο σώμα του, μαζεμένος κουβάρι και με τα κόκκαλα να σου τρυπάνε τα χέρια. Συγκλονιστήκαμε. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτή την εικόνα. Έχουμε όμως δει όλα αυτά τα χρόνια πολλά θαύματα να γίνονται. Πολλά ζώα «χαμένες περιπτώσεις» να γίνονται υγιή και πανέμορφα. Είπαμε λοιπόν ότι θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να είναι και ο Φαντομάς ένα από αυτά. Ένα ακόμα Happy End που το Μετά δεν θα θυμίζει σε τίποτα το Πριν.
Αμέσως άρχισε ένας τιτάνιος αγώνας με τους κτηνιάτρους του Α.Π.Θ. να μην ξέρουν με τι να πρωτοασχοληθούν. Το ζώο ήταν σε άθλια κατάσταση. Κυριολεκτικά πετσί και κόκκαλο και με υποθερμία 30 βαθμών Κελσίου. Τελείως παγωμένος. Εξαιτίας της έλλειψης λίπους και τριχώματος ο Φαντομάς είχε πολλές πληγές από κατακλίσεις οι οποίες ήταν μολυσμένες. Η γενική του εικόνα ήταν απογοητευτική και πολλοί μίλησαν για ευθανασία, κάτι όμως που δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει αν δεν δινόταν πρώτα μια ευκαιρία στο ζώο να δείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει.
Ασχολήθηκαν αμέσως μαζί του όλοι οι κτηνίατροι. Έγιναν σε πρώτη φάση αιματολογικές εξετάσεις και έλεγχος για λεϊσμανίωση στην οποία βρέθηκε τελικά θετικός. Τον κράτησαν για νοσηλεία και οι προσπάθειες να βελτιωθεί η υγεία του άρχισαν να αποδίδουν και η θερμοκρασία του να ανεβαίνει. Παρόλη την κατάστασή του, ευτυχώς έτρωγε και μάλιστα με όρεξη, γεγονός που έδινε ελπίδες στους κτηνιάτρους και σε όλους εμάς που περιμέναμε με αγωνία την εξέλιξη της υγείας του.
Ο Φαντομάς και η κτηνιατρική ομάδα του τμήματος της Παθολογίας και του Δερματολογικού, πάλεψαν επί 7 δύσκολους μήνες, με πολλά σκαμπανεβάσματα στην υγεία του. Επτά μήνες νοσηλείας χρειάστηκε να περάσουν για να φτάσει η στιγμή να φύγει το σκυλί από την Κτηνιατρική Κλινική του Α.Π.Θ. Μέσα σ' αυτό το διάστημα, η φροντίδα και οι προσπάθειες των κτηνιάτρων ήταν συνεχείς και μέρα με τη μέρα η αλλαγή προς το καλύτερο στη σωματική αλλά και ψυχολογική κατάσταση του Φαντομά ήταν ολοφάνερη.
Σε κάθε επίσκεψη μας αλλά και των ανθρώπων που τον είχαν γνωρίσει και αγαπήσει μέσα από το facebook και βέβαια της Αλίκης που δεν τον ξέχασε ποτέ και του πήγαινε πάντα τα αγαπημένα του μπισκοτάκια, ο Φαντομάς έδειχνε κάθε φορά και καλύτερα. Άρχισε να ξεδιπλώνει και τον αξιαγάπητο χαρακτήρα του, που ήταν κρυμμένος πίσω από τα πονεμένα μάτια του και που δεν είχε κουράγιο να δείξει τους μήνες που πάλευε για τη ζωή του.
Μας περίμενε με λαχτάρα για την καθιερωμένη του βόλτα στους κήπους της Κτηνιατρικής Κλινικής του Α.Π.Θ. και όταν πια έδωσε και το πρώτο του φιλάκι, τα δάκρυα έτρεξαν βροχή. Δάκρυα χαράς όμως αυτή τη φορά.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, το μόνο που έχει μείνει ίδιο στον Φαντομά είναι τα υπέροχα γαλάζια του μάτια που όποιος τα δει τα λατρεύει αμέσως. Ζει πια κοντά μας, στο καταφύγιο όπου και είναι η σταθερή «ατραξιόν» για τους επισκέπτες. Όλοι τον ξέρουν πια, αφού η ιστορία του συγκλόνισε χιλιάδες ανθρώπους και το γεγονός ότι τα κατάφερε χαροποίησε τους πάντες.
Ο Φαντομάς είναι ένας αξιαγάπητος, κοινωνικότατος, πανέξυπνος, πανέμορφος (εντελώς αντικειμενικά) σκυλάκος και το μόνο που λείπει για να συμπληρώσει την ευτυχία του αλλά και τη χαρά όλων εμάς που τόσο τον αγαπήσαμε, είναι να βρει κι αυτός πια την οικογένεια του!
Η ιστορία του Φαντομά αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα μέσα από το οποίο αντλούμε δύναμη γιατί ποτέ δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω και πάντα οφείλουμε να δίνουμε μια ευκαιρία σ’ ένα πλάσμα, ακόμα και σε περιπτώσεις που με την πρώτη ματιά ίσως δείχνουν δύσκολες, χρονοβόρες, πολυέξοδες, χαμένες. Κάθε ψυχή αξίζει αυτή την ευκαιρία ζωής και από τη στιγμή που έχουμε ταχθεί στον αγώνα που λέγεται «διάσωση ζώων», η προσπάθεια πρέπει να γίνεται, όποιο κι αν είναι τελικά το αποτέλεσμα.
Μακάρι όλα τα βαριά άρρωστα ζώα να έχουν την ίδια κατάληξη που είχε η ιστορία του Φαντομά. Αλλά ακόμα κι αν δεν γίνει έτσι, ο αγώνας αξίζει. Η ευκαιρία πρέπει να δοθεί...