Αγαπάω τους σκύλους. Η μάλλον καλύτερα, δεν τους αγαπάω απλά, τους λατρεύω! Είναι υπέροχο το συναίσθημα που σου δίνουν όταν βρίσκεσαι δίπλα τους. Μεγάλα γουρλωτά μάτια, απίθανη μουσούδα, κουνιστή ουρίτσα, χαμογελαστά χαρακτηριστικά! Ποιος μπορεί ποτέ να μην αγαπήσει αυτά τα υπέροχα πλάσματα που έφτιαξε η φύση! Και όμως, για την απάντηση, μην ψάξεις και πολύ μακριά…
Μπορεί να με πείτε γραφικό, αλλά είμαι της άποψης ό,τι για όλα τα κακά που συμβαίνουν στον κόσμο, ευθύνη έχει ο άνθρωπος! Έτσι για άλλη μια φορά, ας γίνω γραφικός και ας πω μια ιστορία που όλοι έχουμε ξανά ακούσει…
«Μπαμπά, μπαμπά, θα το αγαπάω για πάντα!» - λέει το γλυκό παιδάκι στον πατέρα του.
Το έχω ακούσει πολλές φορές αυτό… Για την ακρίβεια, το ακούω κάθε φορά που κοιτάω ένα αδέσποτο στα μάτια. Καθρεπτίζεται ακόμα η «αγάπη» που εισέπραξε όταν ήταν μόλις 2 μηνών, που ήταν ένα υπέροχο χνουδωτό κουτάβι που κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί. Τώρα, βρόμικο και κακομοιριασμένο, αναρωτιέται τι έχει συμβεί, και πότε θα γυρίσουν οι γονείς του να το πάρουν πάλι στο σπίτι!
Τι συνέβη όμως στο ενδιάμεσο; Πως ένα χνουδωτό αγαπησιάρικο πλασματάκι σαν αυτό, κατέληξε στο δρόμο;
Οι πρώτες μέρες ήταν καλές. Το κουταβάκι έπαιζε με τα παιδιά, έκανε χαζομάρες και έτρεχε πέρα δώθε στο σπίτι. Μερικές φορές τα έκανε «κατά λάθος» αλλά ήταν ένα «τυχαίο γεγονός». Θα μάθει, λέγανε.
Πώς θα μάθει όμως, ΜΟΝΟ ΤΟΥ?
Οι μέρες περνούσαν, τα «ατυχήματα» γίνονταν όλο και πιο πολλά. Τα γέλια όταν τα έκανε στο σαλόνι σταμάτησαν! Από το σαλόνι, το κουταβάκι μετακόμισε στο μπαλκόνι. Εκεί θα είναι πιο καλά, είπαν, και για αυτό, και για εμάς…
Πέρασε ο καιρός και το κουταβάκι έγινε πιο μεγάλο. Η αναμονή του στο μπαλκόνι, τα ερεθίσματα από τα γύρω σκυλιά, τα μηχανάκια και οι περαστικοί προκάλεσαν το γάβγισμα του, όταν το έφερναν μέσα στο σπίτι έκανε ζημιές, αλλά είχε αρχίσει και να βρομάει λίγο. Ο χρόνος που του αφιέρωναν λιγόστευε! Είχε γίνει πια κουραστικό αυτό το σκυλί! Κανείς δεν το ήθελε πια!
Οι παρατηρήσεις γίνονταν όλο και περισσότερες από την πολυκατοικία. Το μπαλκόνι βρομούσε από τις ακαθαρσίες και ο σκύλος ( 6 πλέον μηνών ) δεν έλεγε να μάθει!
"Αν δεν το προσέχετε θα το πάω πίσω στο Pet Shop! Δεν μπορώ άλλο να το καθαρίζω το βρομόσκυλο!"
Κανείς δεν αντέδρασε! Κανείς δεν νοιαζόταν που θα πάει, όλοι απλά ήθελαν να το ξεφορτωθούν, να αναιρέσουν την βλακεία που έκαναν, και να αναιρεθεί η πράξη σαν να μην έγινε ποτέ!
Όμως όταν αναλαμβάνεις μια ζωή, δεν υπάρχει αναίρεση! Όπως ακριβώς όπως όταν κάνεις ένα παιδί, πρέπει να το αναλάβεις και δεν μπορείς να το παρατήσεις στο δρόμο, έτσι ακριβώς είναι και ο σκύλος! Κανείς όμως δεν λέει να το καταλάβει… Άλλωστε όλοι την πρώτη μέρα ισχυρίζονται πως θα το αγαπάνε για πάντα. Το «ΠΑΝΤΑ» όπως το είδαμε στα πεζοδρόμια στην πλατεία συντάγματος και στις πλατείες σε όλη την Ελλάδα.
Ο πατέρας κάλεσε αγανακτισμένος στο Pet Shop. Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση που πήρε. Κανά δυο τηλέφωνα ακόμα σε καταστήματα, είχαν την ίδια τύχη με το πρώτο.
Βρήκα κάπου να το δώσω, είπε δειλά. Ήξερε τι πρέπει να κάνει! Θα πήγαινε να τον παρατήσει μακριά, δεν θα μπορούσε να γυρίσει με τίποτα….
Άλλο ένα αδέσποτο κατέληξε με την ίδια μοίρα, στο ίδιο πεζοδρόμιο να ζητιανεύει αγάπη από τους περαστικούς.
Αγαπάω τους σκύλους. Η μάλλον καλύτερα, δεν τους αγαπάω απλά, τους λατρεύω! Και γι’ αυτό έχω αποφασίζει να μην πάρω σκύλο. Γιατί καθημερινά αναλογίζομαι την πραγματική ευθύνη που θα φέρει στην ζωή μου.
Σκέψου καλά πριν υιοθετήσεις ένα ζωντανό!
Είναι ευθύνη για μια ζωή! Πρόσεχε όμως όταν το καταλάβεις, να μην είναι αργά...
Πηγή: www.i-Pet.gr